We zijn vervreemd van elkaar. We weten niet meer wat liefde is. Samen te leven, samen te werken. Een gevoel te hebben van samen zijn met jezelf en elkaar bestaat niet meer. Nee, daarentegen klagen we over alles en iedereen. We zijn afgegleden in afhankelijk zijn van de maatschappij. Maar wie is die maatschappij? Jij zelf toch? We zijn overgeleverd aan onze gemakzucht, angst en onzekerheid. We zijn in een comateuze toestand beland, en hebben geen contact met over wie we zijn en waartoe we in staat zijn. We zijn verdoofd in tradities en gewoontes, zonder jezelf maar één keer af te vragen of dit allemaal normaal is. Sterker nog de meeste van ons vinden dit normaal. Werken en nog eens werken, rekeningen betalen en weer geld verdienen, om het alvorens weer uit te geven aan meer rekeningen. Doodnormaal vinden we het, zonder er echt bij stil te staan. Een giga mindfuck. Onze ware identiteit lijkt uitgewist/erased. Steeds weer gevangen in dezelfde gedachten over onszelf en de wereld om ons heen. Een lus waar we maar niet uit lijken te komen. Angstvallig vasthouden omdat we te bang zijn geworden voor onszelf. Vervreemd van wie we werkelijk zijn. Het is tijd om stil te leren staan bij onszelf en met alles om ons heen. We kunnen onszelf weer leren verbinden met onszelf en de ander. Ik mis ons….
Carien ♥