Interview met Carien: Omdat je echt met mij bent ontdek ik wat niet echt is

Ik zie heel veel spirituele leraren, groepen en cursussen. Maar ik zie bijna niemand die hetzelfde is als Carien. Het lijkt soms dat ik alleen maar kennisoverdracht zie, ervaringsdeskundigen die spreken over wat zijzelf meegemaakt hebben. En als er ruimte is om vragen te stellen door de studenten, dan lijkt het na een bevredigend antwoord voor het verstand het daar al te stoppen. Ik zie dat mensen er voor kiezen om naar grote groepen te gaan, om op te gaan in de massa.

Echt contact lijkt zeldzaam, dat vind ik maar vreemd. Want zonder contact of liefde, wat kan er dan transformeren? Ik kan wel een verbeterd persoon worden, of iets beter leren begrijpen, maar dat betekent nog niet dat ik echt iets ervaar.

Het is erg bijzonder en exclusief om bij Carien te leven. Zo dichtbij iemand te zijn die het contact echt aan gaat, iemand die compleet open is en op geen enkele manier een dubbele agenda heeft; één gezicht, het is echt.

Hoewel er wel meer mensen zijn bij wie ik ervaar dat ze contact maken, is het bij niemand zó direct. Ze ontkent het ego niet, ze gebruikt het juist. Ze is een spiegel van alle vormen en kleuren. Het lijkt een contrast, al die leermeesters en Carien. Waarom is het zo zeldzaam?

Ik vroeg het aan Carien:

Carien: Wat is het verschil tussen een leermeester en mij? Ik ben geen leermeester. Dat is een heel groot verschil. Ik vertegenwoordig eigenlijk je uiterlijke ware zelf, de herinnering die je vergeten bent. Daarom zeg ik ook vaak: Je moet door mijn ogen leren kijken, mij niet imiteren, maar wat ik daar werkelijk mee bedoel. In bewustzijn kan dit, het kan alleen voelbaar zijn. Net zoals ik door de ogen kijk van diegenen die mij voor zijn gegaan. Kijkend door de ogen van God, en God is niet een stem in je hoofd maar het grotere bewustzijn.

Een leraar doet tijdelijk zijn werk, maar bij iemand zoals mij, daar kom je bij te leven. Die heeft je lief, eigenlijk meteen al. Je ontdekt zelf steeds meer die liefde, Liefde dringt zich niet aan je op, liefde is een ontwapening, een ontdekking. Iets moeten leren wordt je opgelegd, je moet iets doen. Natuurlijk zeg ik dat soms ook, je moet dit doen, anders zul je het niet gaan ervaren. Want als je steeds dezelfde stappen zet, zul je ook dezelfde gedachten houden. Het leren gaat dan eigenlijk vanzelf.

Je de juiste kant op wijzen, dat gaat met heel veel liefde en geduld. Want ik weet zelf, niet met mijn brein maar met mijn hart, hoe moeilijk het is. En ook hoe makkelijk, de paradox is dat het simpeler is dan simpel.

Voor de persoon die je nog bent is het heel lastig. De persoon heeft het zwaar, die lijdt en is in de war. Die persoon is helemaal niet echt. Die vecht, discussieert, manipuleert en heeft allerlei rollen die jij mag ontdekken. Dit kan alleen met liefde beantwoordt worden en nóóit met een druk van buitenaf. Het is: ik ben jou, en jij bent mij. Dat is een weg die ik heb afgelegd, dat te hebben ontdekt.

Een leraar komt met een oefening die de leraar zelf helpt in het leven. Hij of zij is overtuigd geraakt van woorden. Het heeft niets met bewustzijn te maken, hoewel men het wel bewustzijn noemt. Het is slechts verstandelijk, rationeel.

De ware leermeesters zijn heel zeldzaam, helaas. Je hebt één iemand, en die geeft het door aan een klein select groepje. Het echte werk is alleen geschikt voor de mensen die immens houden van hun leermeester. Het kan alleen liefde zijn wat het doet ontluiken, een andere weg bestaat niet.

En dat gaat in etappes, in momenten. Hoe stiller we worden, hoe dieper de stem van God doordringt. Men heeft nog geen flauwe notie waar men mee te maken krijgt. Je zal het meteen herkennen als je natuurlijke zelf, maar je hebt het nooit gekend. Dat is de paradox. Alles is een paradox.

Het brein kan dit niet volgen, dat haakt al snel af. Ik gooi soms een hoop nonsens op om mensen op een dwaalspoor te zetten in het brein. Het brein heeft het al gauw niet duidelijk en gaat daar helemaal in hangen. Het moment dat je het niet meer helder hebt, wilt het brein alleen maar grijpen, nóg meer actie. Op dat moment waar dat heel sterk aanvoelt en je roept “Ik heb het niet duidelijk” en ¨Ik wil het oplossen, dit is niet goed!” Dáár zit op dat moment de grootste parel, maar daar luisteren de meeste mensen niet naar. Die gaan op in het drama en de nonsens in het brein.

Wat ik ben en wat ik doe wordt van alle kanten aangevallen, beklad en vervormd. Maar wat ik ben kun je met geen woorden uitdrukken, dat is eigenlijk wat je mag beginnen te ervaren, niet met een woord of een gedachte. Wat het is kun je niet verklaren, maar dat doe je nu nog wel. Daar lijd je onder, maar dat lijden heb je nog helemaal niet door. De vorm zorgt er voor dat het druk blijft, geen soepelheid en geen openheid. Het is een staat van ¨dit ben ik¨ en dat creëert altijd angst. Zodra we grijpen naar iets hebben we angst, hebben we pijn, begint dat molentje weer te draaien. De liefde bestaat alleen maar als ik aardig tegen je ben, dát is geen liefde.

Vraagsteller: Dus ik heb het nog niet echt ontdekt?

Carien: Nee je gaat niet verder. Als je die liefde echt ontdekt betekent het dat je verlicht bent. Het grotere in ons is dan wakker, dat is helemaal niet zo vaag als het klinkt. Je ontwaakt als het ware uit een nachtmerrie, en zo voelt het eigenlijk ook.

Als je na een nachtmerrie wakker wordt dan ben je blij dat je wakker wordt, je bent opgelucht dat het niet echt was. Het laat je misschien nog niet helemaal los maar de opluchting, is daar. Deze blijdschap is een soort van verlichting. Wie weet slaap je nu ook met je ogen open, en dat doe je wel degelijk. Je hebt geen contact met mensen. Je bedenkt het contact steeds. Je houdt een heel personage achter.

Vraagsteller: Is het dan niet lastig om ons lief te hebben?

Carien: Nee, liefde, daar doe ik geen moeite voor. Dat is al een ontdekkingsreis in jezelf, hoe dat kan.

Hoe kan het dat ik je lief heb, terwijl je nog vol zit met leugens en bedoelingen. Tja, dat gaat eigenlijk geheel moeiteloos. Ik ben mij ergens bewust van, anders is het niet te doen. Ga maar eens in die positie staan, je zit immers nog vol belangen.

Simpel gezegd, als iemand aardig voor je is, dan vind je die aardig. Als iemand onaardig voor je is, dan vind je diegene niet aardig, dat is gewoon egoïsme. Dan heb je de reis naar binnen nog niet gemaakt.

Een leerling- meester relatie kan nooit een relatie zijn die uit hoog en laag bestaat. Een meester kan toch niet iemand zijn die met een stokje staat voor de klas. Daar heeft het helemaal niets mee te maken. Wat het antwoord zou moeten zijn is geen stem in je hoofd, maar een gevoel in je hart.